Κλάματα στους διαδρόμους και τα αμφιθέατρα, πένθος στα τμήματα – «Παγωμένη» η κοινότητα του ΑΠΘ μετά την τραγωδία στα Τέμπη

 

Οι κουβέντες, τα γέλια και η κίνηση στους διαδρόμους των σχολών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πάγωσαν. Η τραγωδία των Τεμπών έδωσε τη θέση τους στο πένθος, τη νεκρική σιγή και τον βουβό πόνο για τους φοιτητές που δεν θα καθίσουν ποτέ ξανά στα έδρανα των τμημάτων τους, δεν θα συναντήσουν ξανά τους συμφοιτητές τους και δε θα γιορτάσουν ποτέ με τους αγαπημένους τους την ημέρα της ορκωμοσίας, που θα σηματοδοτούσε την αρχή για να κάνουν στη ζωή τους όλα τους τα όνειρα πραγματικότητα.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΕΛΙΝΑ ΤΟΥΚΟΥΣΜΠΑΛΙΔΟΥ// thesstoday.gr

Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης θυμίζει φάντασμα μετά από το φρικτό δυστύχημα των Τεμπών, που στοίχισε τη ζωή δεκάδων ανθρώπων, ανάμεσα στους οποίους πολλοί φοιτητές. Θέμα συζήτησης για όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα είναι το τραγικό συμβάν. Άλλοι ρωτούν για τους γνωστούς τους που επέβαιναν στη μοιραία αμαξοστοιχία και άλλοι θρηνούν για τους φίλους που περίμεναν να δουν και να αγκαλιάσουν μετά από το τριήμερο της Αποκριάς, όμως δε θα τους δοθεί ποτέ αυτή η ευκαιρία.

«Ευτυχώς δεν είχα γνωστούς μου – Κάποιοι έφυγαν πιο νωρίς, άλλοι έχασαν το λεωφορείο»

«Την Τετάρτη πηγαίνοντας στη σχολή οι πάντες, από τους καθηγητές, τους εργαζόμενους και τους φοιτητές, συζητούσαν τι συνέβη και για ποιο λόγο συνέβη αυτό. Έψαχναν να βρουν αν έχουν γνωστούς. Υπήρχαν πολλοί συμφοιτητές μου που έκλαιγαν στους διαδρόμους και στα αμφιθέατρα. Η εικόνα ήταν δυστοπική», περιγράφει στο ThessToday.gr ο Λάμπρος Παπανικόπουλος, φοιτητής του τμήματος Πληροφορικής στο ΑΠΘ.

Με το άκουσμα της είδησης για την τραγωδία στα Τέμπη, ο νεαρός φοιτητής ξεκίνησε αμέσως να επικοινωνεί με γνωστούς και φίλους προκειμένου να μάθει αν στο τρένο επέβαινε κάποιος δικός του άνθρωπος. Ευτυχώς για τον ίδιο, κανείς από τους φίλους του δεν ήταν επιβάτης. «Δεν έχω βιώσει ξανά κάτι αντίστοιχο. Νομίζω κανένας μας. Ευτυχώς δεν είχα γνωστούς μου. Κάποιοι έφυγαν πιο νωρίς, άλλοι έχασαν το λεωφορείο».

Οι φοιτητές του ΑΠΘ θρηνούν αλλά ο θρήνος αυτός μεταφράζεται και ως οργή για το μέλλον τους που φαίνεται αβέβαιο -έκφραση που συνήθως τη χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε για την έλλειψη επαγγελματικών ευκαιριών στην Ελλάδα- αλλά στην προκειμένη περίπτωση έχει κυριολεκτική σημασία. «Τα συναισθήματα που διακατείχαν τους πάντες ήταν στεναχώρια αλλά και διάθεση να βοηθήσουν. Όλα τα κέντρα αιμοδοσίας γέμισαν. Νιώθουμε αγανάκτηση και οργή. Μπορεί στα κανάλια να βλέπουμε ότι ήταν ανθρώπινο το λάθος αλλά όλος ο κόσμος συζητάει το ότι για αυτή την τραγωδία υπάρχουν κρατικές ευθύνες. Ήταν μια κατάσταση γνωστή, που θα μπορούσε να έχει διορθωθεί και να μην είχαμε κανένα νεκρό σήμερα. Σπουδάζω στο τμήμα πληροφορικής. Αλγόριθμοι για τον προγραμματισμό δρομολογίων υπάρχουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μιλάμε για προγράμματα που έχουν μηδενικά σφάλματα. Είναι απίστευτο ότι στην Ελλάδα αυτό γίνεται χειροκίνητα από ανθρώπους», δηλώνει ο φοιτητής.

«Γύρισα από την Αθήνα με τρένο μία μέρα πριν  – Θα μπορούσε να είχε συμβεί στο δικό μου δρομολόγιο»

«Θα μπορούσε να είχε συμβεί στο δικό μου δρομολόγιο». Αυτό λέει στο ThessToday.gr η Κλειώ Στίγγα, φοιτήτρια Νομικής στο ΑΠΘ η οποία ταξίδεψε από την Αθήνα με τρένο μία ημέρα μόλις πριν από το δυστύχημα. Όταν έμαθε για την τραγωδία ξεκίνησε να στέλνει μηνύματα και να τηλεφωνεί στους δικούς της ανθρώπους για να σιγουρευτεί πως είναι όλοι καλά. Όπως διαπίστωσε, ανάμεσα στους επιβάτες υπήρχαν συμφοιτητές της που αγνοούνταν.

«Την Τετάρτη το πανεπιστήμιο ήταν βουβό. Αναβλήθηκαν τα μαθήματα αυτές τις ημέρες. Είναι πρωτόγνωρο. Προσπαθούμε να χωνέψουμε αυτό που συνέβη. Δεν έχουμε ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Όλοι είμαστε μουδιασμένοι», δηλώνει.

«Η στιγμή δε σηκώνει πολλά λόγια – Υπάρχει βουβός πόνος»

Το σοκ είναι μεγάλο ανάμεσα και στους καθηγητές του πανεπιστημίου. Ακόμη δεν γνωρίζουν αναλυτικά ποιοι και από ποια τμήματα είναι οι φοιτητές που ξεψύχησαν στα συντρίμμια του μοιραίου Intercity 62. Τα λόγια τους στερεύουν μπροστά στη φρίκη της πραγματικότητας. «Είναι ένα κλίμα πόνου και πένθους. Όλες και όλοι αισθανόμαστε αυτή την οδύνη. Πολλά από τα θύματα είναι της οικογένειας του ΑΠΘ. Υπάρχει βουβός πόνος», αναφέρει στο ThessToday.gr ο καθηγητής του τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ, Γρηγόρης Ζαρωτιάδης.

Χαρακτηρίζοντας ως ελπιδοφόρο τον τρόπο που αντέδρασαν οι νέοι άνθρωποι προσφέροντας αίμα και συμμετέχοντας στις κινητοποιήσεις συμβολικής διαμαρτυρίας, ο ίδιος τόνισε πως «η στιγμή δε σηκώνει πολλά λόγια. Σηκώνει μια προσπάθεια αλληλεγγύης σε όσους και όσες έχουν χτυπηθεί πιο άμεσα από αυτό το τραγικό συμβάν. Προσπαθούμε να αφουγκραστούμε τον πόνο των ανθρώπων που έχασαν δικά τους παιδιά και αναμένουμε τις επίσημες ανακοινώσεις γιατί ακόμη δεν έχει γίνει απόλυτη ταυτοποίηση των θυμάτων».

«Έφυγαν στο άνθος της ηλικίας τους – Βλέπεις τις φωτογραφίες τους και λες δεν είναι δυνατόν»

Το κλίμα αναμένεται να γίνει ακόμη πιο βαρύ όταν έρθουν οι επίσημες ανακοινώσεις. Όπως υπογραμμίζει στο ThessToday.gr ο καθηγητής του τμήματος Πληροφορικής του ΑΠΘ, Ιωάννης Πήτας: «Θα υπάρξει ακόμη μεγαλύτερο μούδιασμα στα τμήματα που είχαν ανθρώπινες απώλειες. Δεν είναι εύκολη η διαχείριση μίας τέτοιας τραγωδίας και από πλευράς προεδρίας των τμημάτων και από πλευράς της πρυτανείας. Όλοι είναι παγωμένοι. Οι φοιτητές μας χρησιμοποιούν πολύ τακτικά τον σιδηρόδρομο. Είναι πολλοί αυτοί που κατάγονται από τη νότια Ελλάδα. Οι φοιτητές μού λέγανε “θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς“».

Ο ίδιος δηλώνει πως η τραγωδία τον σόκαρε όχι μόνο ως καθηγητή αλλά και ως γονιό. Όπως επισημαίνει: «Κανένας δεν θα ήθελε να βρεθεί σε αυτή τη θέση. Είναι τραγικό το 2023 να μην έχουμε σοβαρά συστήματα ασφαλείας. Αυτά τα παιδιά έφυγαν στο άνθος της ηλικίας τους. Εμείς τους ζούμε τους φοιτητές μας. Τους χαιρόμαστε. Με ρωτάνε καμιά φορά γιατί οι καθηγητές πανεπιστημίων μένουν μέχρι τα 67 και δεν θέλουν να βγουν στη σύνταξη. Αυτό που τους απαντώ είναι ότι εμείς βλέπουμε πως ανάμεσα στους φοιτητές μας δεν μεγαλώνουμε. Όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα η απώλεια είναι ακόμη πιο φανερή. Βλέπεις τις φωτογραφίες τους και λες δεν είναι δυνατόν».