"Νοέμβρης 1973 – Παλαιστινιακή Αντίσταση μας δείχνουν τον Δρόμο"|| Εκδήλωση στα Γιάννενα

  Εκδήλωση στα Γιάννενα, καφέ Ίριδα (διεύθ. Πυρσινέλλα 10) με θέμα:

"Νοέμβρης 1973 – Παλαιστινιακή Αντίσταση μας δείχνουν τον Δρόμο"

ομιλητές: Μιχιάρ Εκταμί (πρόεδρος της Ένωσης Παλαιστινίων Εργαζομένων Ελλάδας και στέλεχος του Δημοκρατικού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης)

Αυτόν τον Νοέμβριο, συμπληρώνονται 52 χρόνια από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, έναν από τους βασικότερους σταθμούς του ελληνικού εργατικού κινήματος, όπου εργαζόμενοι και νεολαία αποτέλεσαν την καθοριστική δύναμη που οδήγησε στην ανατροπή της αμερικανόφιλης και λαομίσητης Χούντας. Μέσω της κατάληψη του ιστορικού κτηρίου του Πολυτεχνείου και της μετατροπής του σε επίκεντρο αγώνα, δημιουργώντας επιτροπές εργαζομένων και φοιτητών, μαζικοποιώντας τις κινητοποιήσεις. Η απόλυτη αποφασιστικότητα της εξέγερσης αντιμετώπισε κατευθείαν τους μηχανισμούς της καταστολής, υπερνικώντας τις αστυνομικές δυνάμεις και αναγκάζοντας τη Χούντα να εμφανίσει τον στρατό στους δρόμους, με αποτέλεσμα αρκετούς νεκρούς.

Η αποφασιστικότητα αυτή, το ριζοσπαστικό πρόγραμμα πάλης και η στρατηγική της Άκρα-Επαναστατικής Αριστεράς για μαζική αντιπαράθεση, προξένησαν σοβαρό πλήγμα στο καθεστώς, ανοίγοντας τελικά τον δρόμο για την πτώση του. Αυτό συνέβη παρά τις προσπάθειες αστών και ρεφορμιστών να επιβάλουν μια πορεία «φιλελευθεροποίησης» και πολιτικών συμβιβασμών. Οι κοινωνικές κατακτήσεις που προέκυψαν από το Πολυτεχνείο και την περίοδο της Μεταπολίτευσης, καθώς και τα πρωτόγνωρα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες που κατοχυρώθηκαν, βελτίωσαν σε σημαντικό βαθμό τις συνθήκες διαβίωσης και το πολιτικό τοπίο της ελληνικής κοινωνίας. Γι’ αυτό ακριβώς, όλο και περισσότερο προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε αυτήν την ιστορία, γιατί φοβούνται πως η μνήμη της θα φέρει ξανά στο προσκήνιο το ίδιο πνεύμα αποφασιστικότητας και αγώνα!

Σήμερα, ζούμε κάτω από μια άλλη μορφή «χούντας», μιας χούντας με «κοινοβουλευτικό μανδύα» με βασικό εκφραστή τον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του. Παρόλο που είναι μια οικτρή μειοψηφία που έχει κοινωνικά απονομιμοποιηθεί, η κυβέρνηση έχει βαλθεί, περισσότερο από ποτέ, να εξαπολύσει μια σειρά από επιθέσεις (σε παιδεία υγειά μεταφορές κλπ.) άνευ προηγουμένου με στόχο να καταργήσει όλες τις κατακτήσεις που έχουμε χύσει αίμα μέσα από τους αγώνες μας, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα με τη νομοθεσία για την 13ωρη εργασία που πλέον ο εργαζόμενος δεν θα έχει χρόνο ούτε να πάρει ανάσα. Ξηλώνουν τη δημόσια παιδεία, ανοίγοντας την «μπίζνα» των ιδιωτικών πανεπιστημίων και τις διαγραφές φοιτητών (ξυλοφορτώνοντας και συλλαμβάνοντας τους φοιτητές που αντιστέκονται). Αυτή η επίθεση εκτυλίσσεται παράλληλα με τα σκάνδαλα που εμφανίζονται διαρκώς (ΟΠΕΚΕΠΕ, κλπ.) τη συγκάλυψη που επιχειρούν στα Τέμπη, με τις δίκες παρωδίες, αλλά και τώρα με την κατάργηση ακόμη και του δικαιώματος στη διαδήλωση μέσω της τροπολογίας για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Το μόνο που τους έχει μείνει είναι η όξυνση της καταστολής, ιδιαίτερα μετά την ήττα που υπέστησαν από την απεργία πείνας του Π. Ρούτσι, όπου η ενεργή συμμετοχή και συνεχή τα καλέσματα της Επιτροπής Αλληλεγγύης έπαιξαν κομβικό ρόλο στην έκβαση αυτού του αγώνα.

Μπροστά στον κίνδυνο ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου που ανοίγεται μπροστά μας, αλλά και μπροστά στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, πρέπει να αντιταχθούμε στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ-Ισραήλ, αλλά και στα φιλοπολεμικά σχέδια της κυβέρνησής μας, που μας εμπλέκει ολοένα και περισσότερο σε αυτές τις συγκρούσεις. Όπως κάναμε στο Πολυτεχνείο του ’73, που ένα από τα βασικά συνθήματά του ήταν «ΕΞΩ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ», αναδεικνύοντας έτσι τον αντιπολεμικό χαρακτήρα του κινήματος!

Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου μας δείχνει τον δρόμο! Μέσα από την αποφασιστικότητα των εργαζομένων τότε, έτσι και σήμερα μέσα από τους αγώνες μας, πρέπει να δώσουμε την απάντησή μας. Όπως κάναμε στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη στις 28/2 και στον αγώνα διαρκείας ενάντια στη συγκάλυψη, αλλά και στο πύκνωμα μικρών αλλά νικηφόρων εργατικών αγώνων (ναυτεργάτες, εκπαιδευτικοί κ.ά.). Αυτοί οι αγώνες και η αποφασιστικότητα τους μέχρι τέλους, μας δείχνουν τον δρόμο και είναι μόνο η αρχή. Μπροστά μας έχουμε μια μεγάλη επίθεση που δεν θα σταματήσει αν δεν παλέψουμε με αυτό το πνεύμα, μόνο έτσι μπορούμε να νικήσουμε – και θα νικήσουμε!