«Kαι τι έγινε»;

 

  Στον πάτο, θα μου πεις: «και τι έγινε»; Ίσως και το: «είχες ανάγκη τώρα»;

   Σωστό και το δέχομαι, αλλά ας πούμε πως το είχα ανάγκη. Έτσι, για την οικονομία του γραπτού από την μία, αλλά στην τελική και τι έγινε με ή χωρίς τούτες τις αράδες, από την άλλη.

   Αράδες, που ταιριάζουν σε έναν ερασιτέχνη γραφιά και που ο κακομοίρης, έχει σταθεί στην μέση μιας δεκαετίας και αποχαιρετά τα πενήντα πίσω του, ενώ βλέπει μπροστά του τα εξήντα να τον καλωσορίζουν.

   Αράδες έτσι, σκόρπιες σκέψεις για την γενιά του, γενικές, χωρίς το υπόβαθρο ενός ψυχολόγου για παράδειγμα ή ενός ιστορικού, ο οποίος όμως έχει την δυνατότητα να προσθέσει ένα άγχος στην καμπούρα του!

   Υπήρξαμε, «καλή γενιά»;

   Απλό, στην αρχική του μορφή, σαν ερώτημα και θα είχε ενδιαφέρον να ακούσεις τις αυθόρμητες απαντήσεις συνομηλίκων. Βέβαια, κάτι τέτοιο θα έμοιαζε με γκάλοπ και μάλιστα, επικίνδυνο γκάλοπ, γιατί οι αυθόρμητες απαντήσεις κρύβουν αλήθειες σκληρές.

   Όπως και να έχει, ήμασταν και είμαστε μια καλή γενιά, συνολικά, για την χώρα; Είμαστε μια γενιά άξια προσοχής, μια γενιά που πέρασε και δεν ακούμπησε; Μια γενιά που έχασε όλα όσα οι προηγούμενες κέρδισαν με κόπο ή μια γενιά που έφτιαξε ένα στέρεο σκαλοπάτι, στο οποίο η επόμενη θα μπορέσει να πατήσει και να κάνει το παραπάνω βήμα; 

   Ξέρω, καταλαβαίνω ότι δεν είναι όλα «άσπρο μαύρο» και αυτό βολεύει αφάνταστα, γιατί αν μπεις στην διαδικασία αφαίρεσης των διαφόρων αποχρώσεων, παίρνεις ένα μεγάλο ρίσκο. Και παίρνεις ρίσκο διότι, καλά αν βγει άσπρο, πάει να πει μας στρέει και θετικό για μια ήσυχη συνείδηση, αν βγει μαύρο; Τι κάνεις; Αυτοκριτική; Ναι καλά… λάστ γίαρ…

…και πες πως μπαίνουμε στην δύσκολη διαδικασία της αυτοκριτικής και φτάνουμε σε ένα αποτέλεσμα και αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, προλαβαίνουμε να αλλάξουμε τις καταστάσεις που τα λάθη μας έχουν δημιουργήσει; 

   Υπάρχει πάντα η επιλογή του να αφήσουμε τους ειδικούς να αποφανθούν. Τους μελλοντικούς ιστορικούς ας πούμε, οι οποίοι θα καταλήξουν στο ότι «δεν είναι όλα άσπρο- μαύρο» και θα γράψουν πως ήταν μια γενιά «με τα καλά και τα κακά της».

   Όμως δεν αναρωτιέστε κι εσείς καμιά φορά, πως στο καλό φτάσαμε από τα καπάκια στο φόρτναιτ; Από τον εικονογραφημένο Μίκυ Μάους, στα ατελείωτα βίντεο του τικ τοκ; Αλλά και στα πιο σοβαρά, από το πενθήμερο- οκτάωρο στο «το μεροκάματο να βγαίνει» και ας κρατάει 13 ώρες; Από την οικονομία του να δουλεύει ένας και να τρώνε πέντε, στο όποιος δουλεύει θα κουτσοφάει; 

   Και άντε φτάσαμε όπως φτάσαμε, εδώ που φτάσαμε. Φτάσαμε ισορροπημένοι; Φτάσαμε τόσο ισορροπημένοι, θαρραλέοι και ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας, ώστε να αποδώσουμε τα εύσημα ή το ανάθεμα στην γενιά μας, σε προσωπικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο;

   Ίσως ο καλύτερος και αυστηρότερος κριτής, να ήταν σε αυτήν την περίπτωση, τα παιδιά μας. Και θα μπορούσαν να κρίνουν, αυτό που παραδίδουμε και παραλαμβάνουν. Αλλά, δεν έχουν μέτρο σύγκρισης και με την κριτική δυνατότητα που διαθέτουν( γιατί διαθέτουν) και την μεγαλοκαρδία τους, θα μας πουν πως «είχαμε καλές και κακές στιγμές».  

   Άρα, καταλήγουμε στο «είχες ανάγκη τώρα»; Όσο κι αν με καταλαβαίνεις, γιατί καταλαβαίνεις και συχνά έχεις τις ίδιες σκέψεις, μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη, το «είχες ανάγκη τώρα» ακούγεται δίκαιο και για σένα και για μένα που τρώγομαι…  

Αλλά… «και τι έγινε»;  

Βούρτσας