Ιωάννινα:Τόσο να `ναι ...

 

 Πολύς κόσμος έχει περάσει, όλες αυτές τις μέρες, από τον κόμβο στο Νεοχωρόπουλο και έχει δει την κατάσταση που επικρατεί, με τα χαλασμένα φανάρια. Χαλασμένα φανάρια σε ένα ιδιαίτερα σημαντικό σημείο, της ευρύτερης περιοχής των Ιωαννίνων. Στην μία άκρη της περιφερειακής οδού. Στην πιο σημαντική αρτηρία της πόλης…

   Την πρώτη μέρα λες, κάπου γίνονται έργα. Θα λειτουργήσουν σε λίγο. Την δεύτερη μέρα, βλέπεις τον τροχονόμο και υπολογίζεις, πως υπάρχει κάποια δυσκολία. Οι μέρες περνούν και προκοπή δεν βλέπεις. Μαθαίνεις να ζεις, περιμένοντας το κακό. Τι άλλο μπορείς να περιμένεις;

   Κάποια στιγμή, με τα πολλά και πάντα χωρίς φανάρια, βρίσκεται ένας κύριος, που δηλώνει κατά κάποιον τρόπο, κυρίως με το ύφος του, ειδήμων. «Δεν υπάρχει ένα ανταλλακτικό, το έχουν παραγγείλει στην Γαλλία και θα κάνει έναν μήνα να φτάσει»!

   Πλέον και αν ισχύει αυτό που άκουσες, νιώθεις βέβαιος πως το κακό δεν αργεί. Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας. Όλος ο κόσμος που ζει και δουλεύει ή απλώς χρησιμοποιεί τακτικά την οδό, το ίδιο περιμένει, με σιγουριά.

   Ένα μικρό, ευτυχώς, ατύχημα, ξύπνησε τους αρμόδιους και έβαλε, όπως λέμε, το νερό στο αυλάκι. Συνεχής η παρουσία της τροχαίας καθώς φυσικά και του «όπλου» της. Της σφυρίχτρας. Φρρ φρρ όλη την ώρα, γιατί δεν μπορούσε να κάνει και κάτι άλλο, θύμιζε περισσότερο το καρναβάλι της Πάτρας, παρά μια καθημερινή ημέρα, μιας σύγχρονης, ευρωπαϊκής, τρομάρα μας, πόλης. Αν από το βάθος, με μεταφυσικό τρόπο, αναδυότανε η μουσική του - Que te la pongo- , θα κούμπωνε υπέροχα. 

   Και φτάσαμε στο σήμερα, με τούτα και με άλλα. Στην στιγμή των μεγάλων αποφάσεων. Στην στιγμή, που το μαχαίρι μπαίνει στο κόκκαλο. Στην στιγμή δηλαδή, που καταλαβαίνεις, πως τα έχεις κάνει μαντάρα, για ακόμη μια φορά και βλέπεις πως το να αναστατώσεις την, ήδη βεβαρημένη καθημερινότητα των πολιτών, είναι μονόδρομος.

   Και κλείνεις τους κάθετους στην περιφερειακή, δρόμους... 

… Πονάει δόντι, κόβει κεφάλι. Πλαστικά, κακομούτσουνα στηθαία και κώνοι απλώθηκαν ολούθε, στολισμένα με ασπροκόκκινες κορδέλες, για να δίνουν χρώμα στον κακό μας τον καιρό. Τον καιρό, που ένα ρημάδι ανταλλακτικό φτάνει, για να αναστατώσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού της πόλης.  

   Ένα ανταλλακτικό εδώ, μια κακοτεχνία που δεν διορθώθηκε αλλού, κάποιο πρόγραμμα ασφάλειας που δεν εγκαταστάθηκε ποτέ πιο πέρα, αρκούν για να δυσκολέψουν την ζωή μας ή και να διευκολύνουν τον θάνατο.

   Στην περίπτωσή μας… τόσο νά ‘ ναι…

"βούρτσας"