Σοβαρά μιλάμε;

   

Πολυφορεμένο, ξέρω, αλλά "ρίγη συγκίνησης διαπερνούν το κορμί μου σαν ηλεκτρικό ρεύμα και το κάνουν να τρεμουλιάζει". Τα πόδια όχι τόσο, γιατί δεν τα πολυνιώθω.

   Ποιος ο λόγος που βρίσκομαι σε τέτοια κατάσταση συγκίνησης εσωτερικά και εξωτερικά, αν εξαιρέσουμε τα πόδια όπως προείπα; Απλός...

...Και πως θα μπορούσα να μείνω αδιάφορος (και λίγη θεατρικότητα δεν βλάπτει), παγωμένος, αναίσθητος, κούτσουρο σκέτο, απέναντι στην αυτοθυσία, στην αμεσότητα, στην έγνοια και στην αποφασιστικότητα, της υπουργού εργασίας, η οποία αφού μίλησε με τους επίσημους φορείς, δέχθηκε το καταλυτικό τηλεφώνημα της κοινωνίας, που την τάραξε συθέμελα και την ώθησε στην επιτάχυνση των διαδικασιών.

   "Έλα κυρά - Νίκη. Να σου πω ρε. Δουλεύω σε δυο ταβέρνες. Όλα καλά. Φράπα είμαι και τα αφεντικά πολύ καλά, όπως όλα τα αφεντικά στην χώρα μας. Αλλά ρε συ κυρά - Νίκη, παίρνω το μηχανάκι για να πάω από την μία στην άλλη ταβέρνα και αυτό με σκοτώνει. Άσε που έχω ένα GLX που μου βγάζει όλο προβλήματα. Δεν γίνεται να δουλεύω μόνο στην μία ταβέρνα, για όσες ώρες θέλετε, δεν με νοιάζει, αρκεί να είμαι νόμιμος, γιατί έχουν άγχος τα αφεντικά και τα καταλαβαίνω. Έλα κυρά - Νίκη, κάνε κάτι, εσύ που είσαι θεούσα και ψυχοπονιάρα ".

   Και κάπως έτσι, η κυρά - Νίκη, η υπουργός ήθελα να πω, αφουγκράστηκε και ανταποκρίθηκε άμεσα στην ανάγκη του Θρασύβουλου. Της κοινωνίας εννοώ. Τι έχω πάθει;

   Και εγένετο 13ωρο...

   Μόνο ο Θεός κύριοι ή μία/ένας απ' ευθείας εκπρόσωπός Του, θα είχε την δύναμη να δημιουργήσει ένα τόσο πλαδαρό ακροατήριο και παράλληλα μια τόσο ανίκανη, που μακάρι να είναι απλώς ανίκανη, αντιπολίτευση, ικανή μόνο στο να μπει σε συζήτηση ενός τέτοιου, άθλιου νόμου.

   Μόνο μια θεϊκή παρέμβαση θα μπορούσε να φυτέψει την στωικότητα του 

Catman (Ε! Τι να κάνουμε), στον γενικό πληθυσμό.

   Ορκίζομαι, λέμε τώρα, πως θα ήθελα να γράψω κάποιες λέξεις στα σοβαρά, που λένε, αλλά πως να μιλήσεις ή να γράψεις σοβαρά υπό αυτές τις συνθήκες;

   Πως να γράψεις σοβαρά για τους ανθρώπους που ποτίζουν το είναι σου, με το ψυχοφθόρο υγρό του "πρέπει";

   Πως να γράψεις σοβαρά, για τους ανθρώπους που σε αναγκάζουν να δουλέψεις περισσότερο, μήπως και τα κουτσοβγάλεις πέρα;

   Πως να γράψεις σοβαρά για τους ανθρώπους που ξέρουν πως δουλεύοντας περισσότερο, μοιραία θα απομακρυνθείς από την οικογένεια και ταυτόχρονα έρχονται να σε κατηγορήσουν, για "παραμέληση εποπτείας ανηλίκου".

   Πως να γράψεις για τον άνθρωπο που επιλέχθηκε, ανάμεσα σε πολλούς πρόθυμους που σήκωσαν το χεράκι τους, για να αναλάβουν με άνεση, τον ρόλο του "ειδικού στις επικίνδυνες αποστολές", γνωρίζοντας όλοι πως δεν διατρέχουν τον παραμικρό κίνδυνο.

   Πως να γράψεις για το 13ωρο, που αποτελεί απλώς, την ολοκλήρωση του ναζιστικού βιασμού σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, για το κεκτημένο (χαμένο βέβαια στα χρόνια της κρίσης), οκτάωρο - πενθήμερο.

   Υποτίθεται, πως βγαίνοντας από τα μνημόνια, θα χτίζαμε την ζωή μας, σε καλύτερες και πιο γερές βάσεις και είναι αλήθεια πως αυτό κάνουμε. Όχι για τους λίγους που λέγαμε παλιά, αλλά για τους ελάχιστους.

   Ήθελα να ήξερα, ποιος είναι αυτός ο μπαγλαμάς, που πήρε την κυρά - Νίκη τηλέφωνο.

                                                 Βούρτσας