Ένας Έλληνας της Διασποράς που θέλει να επιστρέψει στην Πατρίδα του

Του Νικολάου Μπάτσου

Ονομάζομαι Νικόλαος Μπάτσος και κατάγομαι από ένα μικρό χωριό στο Παγώνι Ιωαννίνων. Μεγάλωσα στην Ήπειρο, αλλά όταν η οικονομική κρίση χτύπησε την Ελλάδα, όπως πολλοί νέοι τότε, βρέθηκα σε αδιέξοδο: δεν υπήρχαν δουλειές, δεν υπήρχαν προοπτικές. Έτσι, το 2012 πήρα τη δύσκολη απόφαση να φύγω από την πατρίδα μου και να αναζητήσω μέλλον στο εξωτερικό.

Η Αμερική έγινε η δεύτερη πατρίδα μου. Εκεί γνώρισα τη γυναίκα μου, παντρευτήκαμε και δημιουργήσαμε την οικογένειά μας. Μαζί αποκτήσαμε δύο υπέροχα παιδιά, ενώ υιοθέτησα και την κόρη της από τον πρώτο της γάμο. Όλα αυτά τα χρόνια όμως η καρδιά μου παρέμενε στην Ελλάδα.

Το 2024, μαζί με τη γυναίκα μου αποφασίσαμε ότι είχε φτάσει η ώρα να επιστρέψουμε στην πατρίδα μου με τα παιδιά μας. Τον Ιούλιο του 2025 εγκατασταθήκαμε μόνιμα στην Ελλάδα, γεμάτοι ελπίδες και όνειρα να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας εδώ, στη χώρα που αγαπώ. Για να το πετύχουμε αυτό, ξοδέψαμε όλες μας τις οικονομίες και πουλήσαμε το σπίτι μας στην Αμερική. Θυσιάσαμε τα πάντα για να γυρίσουμε· σήμερα δεν έχουμε τίποτα να επιστρέψουμε πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Κι όμως, αντί για χαρά, συναντήσαμε έναν απίστευτο γραφειοκρατικό εφιάλτη. Από την ημέρα που ήρθαμε, προσπαθώ να καταχωρίσω τον γάμο μου, που τελέστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο Ειδικό Ληξιαρχείο Αθηνών — χωρίς καμία επιτυχία. Ο λόγος; Στην Αμερική, όπως συνηθίζεται, η σύζυγός μου πήρε το επώνυμό μου μετά τον γάμο. Αυτό που είναι απόλυτα φυσιολογικό εκεί, εδώ έχει μετατραπεί σε ανυπέρβλητο εμπόδιο: οι ελληνικές αρχές αδυνατούν να καταχωρίσουν τον γάμο μας.

Ως αποτέλεσμα, δεν μπορώ να ανοίξω δική μου οικογενειακή μερίδα στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά μου δεν μπορούν να αποκτήσουν ελληνική υπηκοότητα και η σύζυγός μου δεν μπορεί να πάρει άδεια παραμονής. Ήρθαμε στην Ελλάδα με το καθεστώς visa-free μέσω Schengen, που επιτρέπει μόνο 90 ημέρες παραμονής. Οι μέρες περνούν και σε λίγο η οικογένειά μου θα θεωρείται «παράνομη» στη δική μου πατρίδα. Αν συμβεί αυτό, τα παιδιά μου δεν θα μπορούν καν να πάνε σχολείο, και να κινδυνεύουν με απέλαση!

Έχω περάσει αμέτρητες ώρες στο τηλέφωνο με τις αμερικανικές και τις ελληνικές αρχές, ζητώντας έγγραφα που απλώς δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να εκδοθούν. Νιώθω εγκλωβισμένος σε μια παράλογη κατάσταση — στην ίδια μου τη χώρα.

Δεν ζητώ κάτι το εξαιρετικό. Ζητώ μόνο το αυτονόητο: να αναγνωριστεί ο γάμος μου, ώστε η οικογένειά μου να μπορέσει να σταθεί νόμιμα στην Ελλάδα. Καλώ τους αρμόδιους να σκύψουν σε αυτή την υπόθεση και να δώσουν μια λύση.

Η Ελλάδα χρειάζεται τα παιδιά της πίσω. Εμείς επιστρέψαμε με αγάπη, με ελπίδα, με διάθεση να χτίσουμε εδώ τη ζωή μας. Δεν θέλω να αναγκαστώ να φύγω ξανά, εξαιτίας της αδιαφορίας και της γραφειοκρατίας — ειδικά τώρα που δεν έχουμε τίποτα να επιστρέψουμε στην Αμερική.

Ειλικρινά ελπίζω αυτό το κείμενο να φτάσει στα σωστά αυτιά. Πίσω από τα χαρτιά και τις σφραγίδες, υπάρχει μια πραγματική οικογένεια — που αγωνίζεται να ζήσει στην Ελλάδα.