Ιωάννινα:Κουιάσα, μια πανέμορφη τοποθεσία με άφθονα τρεχούμενα νερά και πέτρινα γεφύρια!

 

Στην καθημερινή μας ζωή είναι πάρα πολλοί αυτοί που γνωρίζουν κάτι, χωρίς ωστόσο να γνωρίζουν όλα τα υπόλοιπα μέρη που απαρτίζουν αυτό το κάτι, όσο σημαντικά και ασήμαντα και αν είναι. Είτε αυτό το κάτι έχει να κάνει με ένα αντικείμενο, ένα άρθρο, μια εικόνα, είτε με ένα ποτάμι, ένα δάσος ή ακόμα και μια χώρα.

Ακριβώς αυτό συμβαίνει και με τον Άραχθο ποταμό, όπως και με όλα τα ποτάμια της χώρας. Παίρνουν όλη τη δόξα χωρίς καν να ακούγονται τα μικρά ρυάκια ή οι παραπόταμοι που με τόση ευκολία προσθέτουν τα νερά τους για να δημιουργηθεί ο μέγας ποταμός που θα γίνει γνωστός της πάσης.

Βρισκόμαστε λοιπόν στον Χρούσια ποταμό ή Μολοσσό όπου κατά τη μυθολογία ήταν γιος του Νεοπτόλεμου κι εγγονός του Αχιλλέα, γενάρχης των βασιλιάδων της Ηπείρου. Καταγόταν από τη βασιλογενιά της Θεσσαλίας (Φθίας) και της Τροίας.

Η απάντηση σίγουρα είναι όχι, εκτός και αν η καταγωγή σας είναι από τα μέρη που ρέει ο υπέροχος αυτός ποταμός.

Ο Χρούσιας ποταμός λοιπόν που είναι παραπόταμος του Καλαρρύτικου που και αυτός με τη σειρά του είναι παραπόταμος στον μεγάλο ποταμό Άραχθο, ρέει ανάμεσα σε μια χαράδρα, αυτήν που χωρίζει τους Καλαρρύτες από το Συρράκο, τα δύο υπέροχα αυτά χωριά των Ιωαννίνων στα Τζουμέρκα.

Και εάν οι δρόμοι που δημιουργήθηκαν με την πάροδο των χρόνων είναι ολίγον κακοτράχαλοι και γεμάτοι στροφές, κατά το παρελθόν οι κάτοικοι των δύο αυτών χωριών έκαναν την διαδρομή με τα πόδια μέσα από ένα μονοπάτι γεμάτο οργιώδη βλάστηση, τρεχούμενα νερά και σπάνια ομορφιά.

Φτάνοντας λοιπόν στην κοιλάδα του Χρούσια ποταμού, μόνο πανέμορφες εικόνες μπορεί να συναντήσει κανείς. Τα άλλοτε ορμητικά και άλλοτε γαλήνια νερά του ποταμού ρέουν ανάμεσα σε μεγάλα βράχια, δημιουργώντας μικρούς πανέμορφους καταρράκτες μα και απλωσιές για δροσερές βουτιές προσφέροντας στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας μέσα στη φύση.

Στην θέση Κουιάσα που σημαίνει σκιερό μέρος, υπάρχει το παλιό πέτρινο γεφύρι που συνέδεε τα δύο αυτά χωριά, χτισμένο με χρηματοδότηση κατοίκων και μεταναστών από τους Καλαρρύτες, περίπου το 1800.

Είναι πετρόκτιστο, μονότοξο, ημικυκλικό και στον κορμό του ενός σκέλους της γέφυρας υπάρχει μικρότερο τόξο που ελαφραίνει την κατασκευή ενώ ταυτόχρονα επιτρέπει τη γρήγορη διέλευση του νερού σε περίπτωση πλημμύρας. Οι ντόπιοι το γνωρίζουν επίσης ως το γεφύρι του Νταμίρη.

Στο ανάντη και σε απόσταση 250 μ., στη ίδια όχθη, σώζεται υδροκίνητο συγκρότημα με νερόμυλο, μαντάνια και νεροτριβές.

Κατά το παρελθόν υπήρχαν τρεις μύλοι, ένας κοινοτικός και δυο ιδιωτικοί. Ο κοινοτικός μύλος καταστράφηκε το 1821, όταν το χωριό επαναστάτησε εναντίων των Τούρκων, ενώ οι άλλοι δυο λειτουργούσαν ως τα μέσα της δεκαετίας του 1970 όπου και υπέστησαν σοβαρές ζημιές.

πηγή   travel-inspiration.gr/