Δάσος Μαύρου Κοραλλιού στα 100μ βάθος!

 

Το πλήρωμα του Aegean Explorer συνεχίζει τη δράση «Προστατεύοντας τα Βαθιά Νερά και τους Κοραλλιγενείς Οικοτόπους του Αιγαίου», σε συνεργασία με εξειδικευμένους φορείς και πανεπιστήμια. Στόχος μας για το φθινόπωρο και τον χειμώνα είναι η εξερεύνηση, η λεπτομερής χαρτογράφησης και η βιντεοσκόπηση νέων περιοχών.

Μεταξύ των σημαντικότερων ευρημάτων έως τώρα συγκαταλέγονται τα εκτεταμένα δάση μαύρου κοραλλιού, που έχουμε εντοπίσει σε βάθη περίπου 100 μέτρων. Το μαύρο κοράλλι είναι προστατευόμενο είδος (τουλάχιστον τύποις) που απειλείται από τη χρήση συρόμενων αλιευτικών εργαλείων (μηχανότρατες), την οποία, όμως, η ελληνική νομοθεσία δεν απαγορεύει στην περιοχή που βρίσκονται το συγκεκριμένο δάσος.

Αυτό συμβαίνει διότι, έως σήμερα, οι ελληνικές αρχές δεν έχουν προβεί στις απαραίτητες κινήσεις για την χαρτογράφηση αυτών των προστατευόμενων οικοσυστημάτων και την καταγραφή των ειδών που διαβιούν σ΄ αυτά. Κατά συνέπεια, κινδυνεύουν, ανά πάσα στιγμή, να εξαφανιστούν εξαιτίας του (δυστυχώς νόμιμου!) περάσματος μιας μηχανότρατας.

Το μαύρο κοράλλι Anthipathella subpinnata, ανήκει στα αρχαιότερα είδη ζώων που επιβιώνουν στους ωκεανούς και τις θάλασσες του πλανήτη. Αν και ο ρυθμός ανάπτυξής του είναι ιδιαίτερα αργός (<1 χιλιοστό/έτος), είναι αξιοσημείωτο ότι έχουν καταγραφεί δάση μαύρου κοραλλιού που ξεπερνούν τα 4000 χρόνια σε ηλικία. Τα δάση του μαύρου κοραλλιού αποτελούν βιότοπους εξαιρετικής σημασίας που φιλοξενούν πολλά άλλα θαλάσσια είδη. Για παράδειγμα καρχαριοειδή, σαλάχια, καλαμαριά, κ.α. αποθέτουν σε αυτά τα αυγά τους.

Αξιοσημείωτο είναι ότι αυτό το είδος, που είναι σχεδόν άγνωστο στις μέρες μας, ήταν γνωστό στην αρχαία Ελλάδα για τις φαρμακευτικές του ιδιότητες, ενώ αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν τη χρήση του στην κατασκευή κοσμημάτων.

Στη δύσκολη προσπάθεια προστασίας αυτών των ιδιαίτερα σημαντικών οικοτόπων, ανεκτίμητη είναι η συνεργασία και η συμβολή των παράκτιων αλιέων των νησιών του βορείου Αιγαίου και ειδικότερα του νησιωτικού συμπλέγματος των Φούρνων.

Το ερώτημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί όλους όμως παραμένει: Πως είναι δυνατόν να προστατεύσουμε τις θάλασσές μας όταν δεν γνωρίζουμε τι ζει σε αυτές;