Φως...Σκοτάδι...Εγώ που;....

Κείμενο: Νικόλαος Τσιλίκης
 "Έχασα την όραση μου από το ένα μάτι στα 10 μου χρόνια. Εδώ και 16 πορεύομαι με αυτή τη σωματική απώλεια και είναι σαν να ζω δύο παράλληλες ζωές. Βλέπω το σκοτάδι και το φως. Στο ένα μάτι έπεσε ο γενικός. Μόνιμη διακοπή ρεύματος. Τα πρώτα χρόνια σοκαριστικά. Θέλει χρόνο, τρόπο και θέληση να αποδεχτείς την όποια αλλαγή. Δεν ήταν εύκολο. Η εφηβεία περιπετειώδης. Λεκτικό bullying. Ποτέ δε συγχώρεσα. Προχώρησα με υπομονή. Λένε πως τα παιδιά είναι οι καθρέφτες των γονιών. Δεν έβλεπα καθρέφτες. Έβλεπα "πεταμένα" γυαλιά, κοφτερά. Ευτυχώς δε με κόψανε. Πέρασα ξυστά. Μοναχικός ο δρόμος μέχρι την ενηλικίωση. Στήριγμα οι γονείς και λιγοστοί φίλοι. Με δίδαξαν ηθική και συμπεριφορά. Με έμαθαν να αποδέχομαι την όποια ιδιαιτερότητα με σεβασμό κι αξιοπρέπεια. Ουσιαστικό προσόν να αποδέχεσαι τον συνάνθρωπο σου. Αυτό σε κάνει ξεχωριστό. Είμαι ευγνώμων που ζω, βλέπω κι αισθάνομαι. Καταγράφω στη μνήμη μου, στη μία "οπτική θυρίδα" τα πάντα. Τα ανεκτίμητης αξίας. Δίνω έμφαση στο συναίσθημα και στα απλά πράγματα της ζωής. Όλα έχουν αξία αρκεί να δώσουμε το κατάλληλο χρόνο. Η ζωή θα κυλά με τις επιλογές μας. Φρόντισε να είναι οι σωστές.Τους ανθρώπους να τους διαλέγεις. Μπορείς να τους δεις κατάματα και να καταλάβεις. Να μην εθελοτυφλείς ποτέ. Τo "Black out" μου υπενθυμίζει να κοιτώ, να ονειρεύομαι και να διεκδικώ. Φως...Σκοτάδι...Εγώ που; Εδώ! Εσύ;"
Φωτογραφίες: Φώτης Σάρρας