ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ -ΑΠΕΡΓΙΑΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΠΑΝΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ

ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ -ΑΠΕΡΓΙΑΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΠΑΝΤΟΥ  ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι, 
Τα σχέδια των θεσμών αλλά κι η πρόταση των 47 σελίδων της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-όπως όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων- κινούνται στην ίδια λογική και εμπεριέχουν αντιλαικά και αντεργατικά μέτρα και σε αυτό πρέπει να συγκεντρώσουν την προσοχή τους οι εργαζόμενοι και όχι στο πια λύση είναι χειρότερη απο την άλλη. 
Η πρόταση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που διαπραγματεύεται σκληρά, περιλαμβάνει σωρεία ιδιωτικοποιήσεων (λιμάνια, αεροδρόμια, ΟΣΕ, Δημόσιες εκτάσεις), αύξηση του μέσου όρου ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 5 χρόνια την επόμενη πενταετία, αύξηση του ΦΠΑ σε βασικά είδη διατροφής με συνέπεια περίπου 600 ευρώ επιβάρυνση στο μέσο λαικό εισόδημα, περικοπές των μη μισθολογικών «προνομίων» (!!) των δημοσίων υπαλλήλων, βαθμολογική και μισθολογική ωρίμανση απο το δεύτερο εξάμηνο του 2016, νέο μισθολόγιο με βάση τους μισθούς την 31/12/2015, προσλήψεις το 2016 με αναλογία 2/1 (2 θα  φεύγουν και θα προσλαμβάνεται 1, αλλά το 70% των προσλήψεων δεν θα αφορά εργατοτεχνικό προσωπικό αλλά ΠΕ κατηγορία).
Την ίδια ώρα το νέο πρόγραμμα διαχείρησης των απορριμάτων αναδεικνύει τις ΚΟΙΝΣΕΠ ως την μελλοντική μορφή απασχόλησης ενώ παρά τις περί του αντιθέτου εξαγγελίες τα ΣΔΙΤ καλά κρατούν και προχωρούν σε μια σειρά περιφέρειες όπως και στην δική μας.
Στο επίπεδο των εργασιακών σχέσεων το κείμενο των 47 σελίδων μιλάει για συμβάσεις σύμφωνες με το  «εργοδοτικό» Διεθνές  Γραφείο Εργασίας και μια πρώτη γεύση την πήραμε από το άρθρο 49 του νόμου Κατρούγκαλου, όπου προκρίνει στην καθαριότητα τις ατομικές συμβάσεις έργου χωρίς δικαιώματα (ΒΑΕ, ανθυγιεινό, μειωμένο ωράριο), αντί της εφαρμογής της υπάρχουσας Συλλογικής Σύμβασης, διατηρώντας ταυτόχρονα την αντεργατική διάταξη για τους συναδέλφους στα 5μηνα ότι δεν ισχύει για αυτούς το εργατικό δίκαιο!!!
Και οι δύο προτάσεις θέλουν ακόμα λιγότερη ζωή και δικαιώματα για εμάς και τα παιδιά μας, ακόμα περισσότερα κέρδη για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Δεν πρέπει να πέσουμε στο λάκκο, να εγκλωβιστούμε στο ψευτοδίλημμα για το ποια πολιτική θα συνεχίσει να μας χαντακώνει. 
Υπάρχει άλλος δρόμος και τον έδειξαν οι μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις στις 11 Ιούνη, με κεντρικό σύνθημα: «Οι ζωές μας δεν σηκώνουν άλλα μέτρα. Οι ανάγκες μας δεν μπορούν να περιμένουν! Εδώ και τώρα, κόντρα στην τρομοκρατία και τους εκβιασμούς να διεκδικήσουμε: Αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα. Αμεση επαναφορά με νόμο του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ. Κάλυψη όλων των απωλειών. Αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Κατάργηση των αντεργατικών νόμων. Ουσιαστική προστασία όλων των ανέργων».
Αυτά είναι τα αιτήματα που απαντούν σ' αυτό που έχουμε ανάγκη σήμερα για να πάρουμε ανάσα από την καταχνιά της κρίσης και των αλλεπάλληλων αντιλαϊκών νόμων που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια.
Αυτά τα αιτήματα απέρριψαν ομόφωνα οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού παλιού και νέου (ΜΕΤΑ-Δυναμική Πρωτοβουλία) αγκαζέ με τις Αγωνιστικές Συσπειρώσεις στην προηγούμενη συνεδρίαση του ΔΣ του Συλλόγου μας. Οι αγωνιστικές μάσκες έπεσαν για να δοθεί χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση και τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές του ΜΕΤΑ. 
Η ικανοποίηση αυτών και άλλων αιτημάτων προϋποθέτει δυνάμωμα της ταξικής πάλης. Προϋποθέτει να γίνει πλειοψηφία στο κίνημα η γραμμή σύγκρουσης με την εργοδοσία, τις Δημοτικές Αρχές που υπηρετούν το κεφάλαιο, την ΕΕ, την εξουσία τους, τα κόμματά τους, αλλιώς θα μένουν απλά συνθήματα. Προυποθέτει μέτωπο σε όλες τις ιδιωτικοποιήσεις αλλά και στην ανταποδοτική δράση των Δήμων. Αγώνα για να αναβαθμισμένες δωρεάν υπηρεσίες για το λαό, με μόνιμο προσωπικό με πλήρη εργασιακά δικαιώματα. 
Επομένως, στην πραγματικότητα, δυο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας: Ο ένας είναι η υποταγή στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, με οποιαδήποτε Κυβέρνηση που δεν αμφισβητεί την εξουσία του κεφαλαίου,  που διασφαλίζει ότι τον πλούτο που παραγούμε θα τον καρπώνονται λίγοι. Αυτός ο δρόμος μόνιμα θα μας οδηγεί στη διαρκή επιδείνωση της ζωής μας σε όλες τις εκδοχές της. 
Ο άλλος είναι ο δρόμος της αντεπίθεσης, της ανασύνταξης του κινήματος, της σύγκρουσης με την εργοδοσία και την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά της, σε όλες τις παραλλαγές. Ο δρόμος της αμφισβήτησης όχι μόνο της ΕΕ, αλλά του καπιταλιστικού «μονόδρομου», της ίδιας της εξουσίας του κεφαλαίου.  Ο αγώνας για άλλο δρόμο ανάπτυξης με το λαό στο τιμόνι της οικονομίας και της εξουσίας, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με εμάς τους εργαζόμενους να καρπωνόμαστε τον πλούτο που παράγουμε.