Σε κατάσταση προαναγγελθέντος θανάτου τα ΤΕΙ

Του Παναγιώτη Κάβουρα, προέδρου του Συλλόγου Έκτακτου Εκπαιδευτικού Προσωπικού Αλεξάνδρειου ΤΕΙ Θεσσαλονίκης

... Κι αποχαιρέτα την, τη δουλειά σου που χάνεις;

Σε σκηνικό προαναγγελθέντος θανάτου μετατρέπεται η έτσι και αλλιώς επιβαρυμένη κατάσταση των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της χώρας, λίγο πριν την έναρξη του ακαδημαϊκού έτους 2013-2014. Για όσους, καλόπιστους ή μη, θεωρήσουν τη λέξη «θανάτου» υπερβολική, κινδυνολογική ή σπεκουλαδόρικη, θα αναφέρουμε πολύ σύντομα τα παρακάτω δεδομένα, για να τους πείσουμε ότι αυτή ακριβώς η λέξη αρμόζει στη συγκυρία:

• Τη δραστική μείωση του Έκτακτου Εκπαιδευτικού Προσωπικού (την κατ’ ουσία εξάλειψή του) κατά άνω του 80%, σε σχέση με το 2010. Για τους σκεπτικιστές, το νούμερο προκύπτει από την απάντηση του υπουργείου Παιδείας στις 12/8/2013 στην αναφορά των Συλλόγων Έκτακτου Εκπαιδευτικού Προσωπικού των ΤΕΙ Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Πειραιώς και Καρδίτσας που είχαν κάνει βουλευτές του ΚΚΕ προς τον υπουργό Παιδείας στις 23/7/2013.
• Για τους ελάχιστους Έκτακτους που θα προσληφθούν, το νέο νομοσχέδιο δεν καθορίζει σαφώς το μισθό τους, μιας και καθορίζει ότι αυτός θα προκύπτει βάσει κοινής απόφασης των υπουργείων Οικονομικών και Παιδείας. Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα περισσότερο από περαιτέρω μείωση των αποδοχών.
• Το συνεπακόλουθο ακρωτηριασμό των προγραμμάτων σπουδών στα περισσότερα Τμήματα, με καταργήσεις ή/και συγχωνεύσεις μαθημάτων, μετατροπές εργαστηριακών σε θεωρητικά μαθήματα. Έτσι, οι νέοι σπουδαστές που θα έρθουν να εγγραφούν σε λίγο καιρό, άλλη σχολή θα έχουν επιλέξει και σε άλλη θα έχουν βρεθεί.

Αυτή είναι μια επιγραμματική, μα όχι εξαντλητική παράθεση μερικών βασικών εξελίξεων που δυναμιτίζουν τη λειτουργία των ΤΕΙ, καθώς και τη διατήρηση της δουλειάς της συντριπτικής πλειοψηφίας των Έκτακτων Εκπαιδευτικών. Ολόκληρη η κοινότητα των ΤΕΙ ανέμενε με κομμένη την ανάσα το νομοσχέδιο για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, που μέσα του θα υπήρχε και το επίμαχο άρθρο που υποτίθεται ότι θα ξεκαθάριζε πλήθος ασαφειών στη λειτουργία των ιδρυμάτων της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης για το ερχόμενο ακαδημαϊκό έτος. Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρόσφατα, με τις ασάφειες όμως να παραμένουν, επισήμως πια, ασαφείς.

Συνάδελφοι Έκτακτοι, δεν θα πούμε ότι όλοι ανεξαιρέτως θα χάσουμε τη δουλειά μας. Θα πούμε όμως ότι όσοι την κρατήσουμε, θα πληρώσουμε βαρύ τίμημα: Τη μείωση των αποδοχών μας, την αύξηση των ωρών διδασκαλίας, την ενδεχόμενη ενασχόλησή μας με διοικητικά καθήκοντα. Για να μην πούμε για το βάρος στη συνείδηση όλων μας (ανέργων ή μη) ότι αποτελέσαμε, μέσω της αδυναμίας ή της αδράνειάς μας, μία ακόμα αιτία για την τερατογενετική μετάλλαξη των ΤΕΙ.

Τι να κάνουμε άραγε για να αντιστρέψουμε το κλίμα παραίτησης από κάθε αγώνα; Ένα πρώτο βήμα είναι να ξεκαθαρίσουμε ότι στο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα που ζούμε δεν υπάρχει περίπτωση να περιμένουμε να λυπηθεί το κράτος τα ΤΕΙ της χώρας. Όπως δεν λυπάται τα νοσοκομεία, όπως δεν λυπάται να ξεπουλά τον πλούτο της χώρας (για παράδειγμα, βλέπε ΛΑΡΚΟ, μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές μονάδες εξόρυξης, κατεργασίας, εκμετάλλευσης και εμπορικής διάθεσης σιδηρονικελίου στον κόσμο και παράλληλα την πρώτη στην Ευρώπη), όπως δεν λυπάται να ξοδεύει αφειδώς χρήματα για στρατιωτικούς εξοπλισμούς που τους θέτει στη δούλεψη του ΝΑΤΟ, όπως δεν λυπάται να δέχεται ως αυτονόητη τη διέλευση ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου προς τη Μέση Ανατολή από το έδαφος της Ελλάδας.

Άσχετα γεγονότα; Όχι, εντελώς σχετικά! Όλες τις παραπάνω αποφάσεις τις λαμβάνουν, ή μάλλον τις διεκπεραιώνουν, οι ελληνικές κυβερνήσεις. Όλες οι παραπάνω αποφάσεις κινούνται μέσα στο ίδιο πλαίσιο, τροφοδοτούνται από την ίδια αιτία, από τη μητέρα όλων των εκφάνσεων της οικονομικής και κοινωνικής μας ζωής: Τον καπιταλισμό. Δεν μπορούμε να προσδοκάμε ότι η κυβέρνηση θα προστρέξει σε βοήθειά μας. Συνάδελφε, τέτοιες «μάταιες ελπίδες μην καταδεχτείς», όπως προτρέπει ο ποιητής.

Ένα δεύτερο βήμα είναι να πάρουμε ενεργό μέρος στις δράσεις του Συλλόγου μας. Οι λόγοι είναι πολλοί. Αποκτούμε πιο καθαρή εικόνα των εξελίξεων και μεθοδεύσεων που άμεσα επηρεάζουν τη δουλειά και συνεπώς τη ζωή μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε ο μόνος κλάδος που επηρεάζεται από τις εξελίξεις στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Μαθαίνουμε στην πράξη τα όπλα που μας δίνει ο συνδικαλισμός, όχι ο ξεπουλημένος κυβερνητικός μα ο υγιής, αυτός που εκφέρεται με βάση τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων, αυτός που προωθεί τις συμμαχίες μεταξύ κλάδων και όχι τη συντεχνιακή απομόνωσή τους. Αυτός που εκφράζεται και ασκείται από εργαζόμενους που βλέπουν το συνδικαλισμό ως προπύργιο υπεράσπισης ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της εργατικής τάξης. Η συμμετοχή μας στους συλλόγους, με άλλα λόγια, μας καθιστά ενεργά άτομα, που όχι μόνο αντιλαμβάνονται την ένδεια στην οποία ζουν, αλλά ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να ανακόψουν τον κατήφορο.

Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα με μία συνέλευση ή με μια αγωνιστική κινητοποίηση; Όχι, αλλά μπορούμε να τροφοδοτούμε με τέτοιες ενέργειες αυτό που λέγεται ταξικό κίνημα. Εύκολο ή δύσκολο; Από εμάς εξαρτάται. Άλλωστε, ακόμα και το μεγαλύτερο ταξίδι, με το πρώτο βήμα αρχίζει.

Συνάδελφοι, σας καλούμε να μη δεχτείτε «σαν έτοιμοι από καιρό» την ουσιαστική κατάργηση του κλάδου μας. Αυτό που πρέπει να αποχαιρετήσουμε δεν είναι οι δουλειές μας, αλλά ο αδρανής και απαθής εαυτός μας. Ας πορευτούμε, λοιπόν, όχι «με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα», αλλά με το θάρρος που αρμόζει σε αξιοπρεπείς ανθρώπους. «Σαν που ταιριάζει σε, που αξιώθηκες» μια τέτοια ιστορία αγώνων. Αφού κάποτε έγιναν, ξανά μπορούν να γίνουν.

- Και όλα αυτά από το μικρό μας Σύλλογο;

- Ναι, συνάδελφε. Όλα αυτά αρχίζοντας από το μικρό μας Σύλλογο.