Η ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ - The Edge of Heaven απο το Καλλιτεχνικό Σωματείο Σωματείο ΕΞΑΥΔΑ

Η ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ - The Edge of Heaven
Στη Βρέμη, ο ηλικιωμένος Tούρκος μετανάστης Αλί παρηγορεί τη μοναξιά του επισκεπτόμενος πόρνες. Όταν συναντά τη Γ
ιέτερ  και καταλαβαίνει ότι είναι τουρκικής καταγωγής, της προτείνει να την πληρώνει για να μείνει μαζί του. Στη διάρκεια μιας επίσκεψης του γιου του, Νεγιάτ , καθηγητή γερμανικής λογοτεχνίας, ο Αλί και η Γιέτερ τσακώνονται και χωρίς να το θέλει τη σκοτώνει. Η Γιέτερ είχε πει στον Νεγιάτ για την κόρη της πίσω στην πατρίδα, την Αιτέν, και ο Νεγίατ ταξιδεύει μέχρι την Κωνσταντινούπολη για να τη βρει. Οι προσπάθειες αποβαίνουν άκαρπες, αλλά ο Νεγιάτ γοητεύεται από την πόλη και αποφασίζει να μείνει αγοράζοντας ένα βιβλιοπωλείο. Εν τω μεταξύ, η Αιτέν θέλοντας να ξεφύγει από την τουρκική αστυνομία ως μέλος μιας επαναστατικής οργάνωσης, ταξιδεύει μέχρι τη Γερμανία για να ζητήσει πολιτικό άσυλο. Γνωρίζει τη Λότε , οι δυο τους ερωτεύονται, και μετακομίζει στο σπίτι της, μαζί με τη μητέρα της, Σουζάνε.
Πιο κατασταλαγμένος από ποτέ, ο Φατίχ Ακίν, που υπογράφει και το σενάριο μαζί με τη σκηνοθεσία, καταπιάνεται μ' ένα θέμα τόσο επίκαιρο όσο και διαχρονικό, σ' αυτό το υπαρξιακό δράμα που κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου και μια υποψηφιότητα για το Χρυσό Φοίνικα πέρυσι στις Κάνες. Έξι χαρακτήρες, προερχόμενοι από τα τέσσερα σημεία του κοινωνικού ορίζοντα, αλλά και από διαφορετικές γενιές και γεωγραφικές τοποθεσίες, μπλέκονται σ' ένα διαρκές αλισβερίσι της τύχης, χωρίς ποτέ να αποκτούν την πλήρη εικόνα της γενικότερης ιστορίας, εγκλωβισμένοι στο δράμα της δικής τους υπο-ιστορίας. Ο Ακίν δεν ενδιαφέρεται να κάνει μια ταινία για τη μετανάστευση και τις πολιτικο-κοινωνικές της προεκτάσεις. Αντιθέτως, υφαίνοντας αυτόν τον εξαιρετικό ιστό ανθρώπινων ιστοριών θέλει να δείξει τον αέναο αγώνα για την αναζήτηση της πραγματικής μας ταυτότητας, των διαδρομών που περνούν ξυστά η μία από την άλλη χωρίς να διασταυρώνονται (παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά), την εσωτερική ερημιά που ο καθένας μας προσπαθεί να εξερευνήσει και, ειρωνικά, τους κύκλους στους οποίους κινείται η ζωή παίζοντας τα δικά της παιχνίδια, ξανά και ξανά, σαν τον ατέρμονο ήχο των κυμάτων που συνοδεύει τους πρώτους τίτλους τέλους. Η ωριμασμένη, ουσιαστική σκηνοθετική του ματιά, η οποία ακολουθεί τους πρωταγωνιστές του χωρίς να χάνει τη γενικότερη εικόνα, και οι πολύ καλές ερμηνείες που αποσπά από όλους τους ηθοποιούς απογειώνουν την οικουμενικότητα του «Η άκρη του ουρανού» και το κατατάσσουν άνετα στη μέχρι τώρα καλύτερη στιγμή του αγαπημένου αυτού δημιουργού.
Κριτική: Σπύρος Θωμόπουλος , ΠΗΓΗ: http://www.cinemanews.gr