Ο γύρος της Λάκκας Σουλίου σε μία μέρα!

Ημερήσια απόδραση στα χωριά της Λάκκας Σουλίου για να θαυμάσουμε το φθινοπωρινό τοπίο και να εξερευνήσουμε την παρθένα περιοχή!!

Ιδανικός προοοροσμός για τους κατοίκους των κοντινών αστικών περιοχών (Πρέβεζα-Ιωάννινα!)
Επιμέλεια κειμένου και φωτογραφίες Σωτήρης Θεμελής!!
Ξεκινήσαμε λίγο πριν τις εννιά το πρωί από τον Λούρο Πρέβεζας με τον φαρδύ ορίζοντα και τραβήξαμε βορειοδυτικά με σκοπό να επισκεφτούμε τα περισσότερα χωριά της περιοχής μας και να απολαύσουμε τις ομορφιές της φύσης, τον καθαρό αέρα, την ησυχία. Ανηφορίζοντας αντικρίσαμε στα υψώματα απέναντι από το Κοτσανόπουλο τις πολύχρωμες πινελιές των φυλλοβόλων δέντρων του δάσους. Αφήσαμε αριστερά τη μονή Αβάσσου και καθώς ο ορίζοντας στένευε είδαμε τον δρόμο να διακλαδίζεται. Πήραμε την ανηφόρα για τη Βρυσούλα. Ελιές κατάφορτες από καρπό μας καλωσόρισαν καθώς πλησιάζαμε στο χωριού. Στο τέλος της ανηφοριάς πάνω από το χωριό της Κάτω Ρευματιάς σταθήκαμε για να αγναντέψουμε το άνοιγμα του φαραγγιού του μυθικού ποταμού Αχέροντα. Υποσχέθηκα στους φίλους μου ότι στην επιστροφή θα επισκεφτούμε τις Πύλες του Άδη.
Με πορεία βορειοανατολικά ο ορίζοντας άρχισε και πάλι να ανοίγει και να αποκαλύπτεται σιγά σιγά το φαρδύστενο τοπίο της περιοχής. Ελιές και πουρνάρια ανάκατα στις πλαγιές της Ρευματιάς και του Σκιαδά μας χαιρετούσαν. Λίγο έξω από το Πολυστάφυλλο πριν από το ναό της Κοίμησης κάναμε τη δεύτερη στάση. Το μεγαλύτερο μέρος της Λάκκας Σουλίου αποκαλύπτονταν μπροστά μας. Στα ανατολικά και βόρεια δέσποζε η αγέρωχη Ολύτσικα με τις υπώρειές της. Προς τα δυτικά τα όρη Σουλίου και ανάμεσα από αυτές τις δύο οροσειρές μάντευες την κοίτη του Αχέροντα που σχημάτιζε μαιάνδρους κάτω από τα πλατάνια που την κάλυπταν. Πέρα στα Κουπάκια οι βελανιδιές ξεχώριζαν με το καφετί χρώμα τους.

Στη συνέχεια ακολουθήσαμε τη διαδρομή προς τα Δερβίζιανα. Η χλωρίδα του τοπίου άρχισε να αλλάζει καθώς φτάσαμε στο Νταλαμάνι. Ανθισμένες κουμαριές, λίγες κόκκινες τσερμουτζέλες, γράβοι με κιτρινισμένα φύλλα έτοιμα να φυλλορροήσουν με το πρώτο αέρι και πιο ψηλά καταπράσινοι αριάδες σαν πύργοι ολόρθοι ανάμεσα στο πυκνό δάσος από πουρνάρια.
Αφού απολαύσαμε τον πρώτο καφέ στου Θεόφιλου στα Δερβίζιανα ακολουθήσαμε τη διαδρομή προς Σμυρτιά, Έλαφο, Βάρδα και με επόμενο προορισμό τη Λίππα, το πιο εντυπωσιακό μπαλκόνι της περιοχής. Το φθινόπωρο είχε αφήσει πολλές χρωματιστές πινελιές στο καταπράσινο τοπίο. Πολλά και μεγάλα μελισσοκομεία ήταν εγκατεστημένα στα χωράφια και σε ξέφωτα. Στις πλαγιές πάνω από τη βρύση στη Βάρδα στέκονταν αγέρωχες οι υπεραιωνόβιες βελανιδιές κατοικίες των Αμαδρυάδων νυμφών του δάσους. Σταθήκαμε και τις θαυμάσαμε.

Άνθρωπο δε συναντήσαμε πουθενά ώσπου να φτάσουμε στη Λίππα! Εκεί όμως μας καλωσόρισε ο Χρήστος Ντάσιος, ο ιδιοκτήτης του ξενώνα, με τη σύζυγό του. Οι φίλοι μου εντυπωσιάστηκαν με την καταπληκτική θέα του χώρου και έμειναν ενεοί όταν ανάμεσα στα Θεσπρωτικά όρη και τις νότιες υπώρειες της Ολύτσικας διέκριναν με τα κιάλια τον Αμβρακικό κόλπο!
«Όλα τα περιμέναμε, αλλά να δούμε και θάλασσα πάνω από τα βουνά, αυτό δεν το περιμέναμε με τίποτε», μου είπαν. «Δεν τα έχετε δει όλα ακόμα», τους απάντησα.
Ενόσω εμείς επισκεφτήκαμε το εκκλησάκι του Αγ. Αθανασίου για να ανάψουμε ένα κερί ο Χρήστος ετοίμασε τα τσιπουράκια με νοστιμότατο αγνό μεζέ. Τους ευχηθήκαμε υγεία, ήπιαμε και συζητήσαμε με το βλέμμα στραμμένο προς τα πράσινα κύματα των λοφοσειρών που κατηφόριζαν προς το νότο. Αφού τους ευχαριστήσαμε για τη φιλοξενία, τους αποχαιρετίσαμε και αναχωρήσαμε προς Τύρια όπου καθίσαμε και απολαύσαμε το μεσημεριανό μας. Δυστυχώς ο χρόνος κυλούσε αμείλικτος και δεν πρόλαβα να επισκεφτώ τον φίλο μου τον Λευτέρη Ντάσιο.

Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής διάλεξα τη διαδρομή Αρτοπούλα – Άγιο Ανδρέα – Μουκοβίνα. «Τώρα θα σας πάω στη φωλιά του φθινοπώρου» είπα στους συνταξιδιώτες μου. Και πράγματι σαν μπήκαμε στην Αρτοπούλα, οι φίλοι μου εντυπωσιάστηκαν από τα έλατα, αυτούς τους πράσινους γίγαντες που στέκονται ευθυτενείς κι αγέρωχοι στις πλαγιές. Βγαίνοντας από το χωριό το πανηγύρι των χρωμάτων έδινε και έπαιρνε! Ολάνθιστες κουμαριές, γράβοι, τσερμουτζέλες και ξεροπλάτανοι με κίτρινα, πορτοκαλιά και κόκκινα φύλλα, θαλερά βαθυπράσινα κέδρα και έλατα έκαναν το τοπίο μαγικό σε όλη τη διαδρομή πάνω στην κορυφογραμμή έως στη Μουκοβίνα! Σε κάθε στροφή αποκαλύπτονταν νέες πλαγιές γεμάτες χρώματα. Σταθήκαμε σε διάφορα σημεία της διαδρομής για να απολαύσουμε τη θέα. Κόψαμε κλαδιά για να τα πάρουμε μαζί μας, Ευθυμήσαμε μα και λυπηθήκαμε που δε συναντήσαμε άνθρωπο σε όλη αυτή την καταπληκτική διαδρομή.
«Ναι, παραδέχτηκαν, δεν τα είχαμε δει όλα. Πράγματι εδώ είναι η φωλιά του φθινοπώρου»!
Ο ήλιος πλησίαζε προς τα όρη Σουλίου όταν κατηφορίσαμε προς το Σιστρούνι. Σταθήκαμε για λίγο στις πηγές Αχέροντα και θαυμάσαμε τον ναό της Παναγίας.

Πήραμε μαζί μας τον καφέ και συνεχίσαμε για να προλάβουμε. Η επόμενη στάση έγινε στην ιστορική μονή Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στο Ρωμανό και καθώς η μέρα όλο και λιγόστευε αναχωρήσαμε με τελευταίο προορισμό τις Πύλες του Άδη. Διασχίσαμε βιαστικά τα χωριά των Μποτσαραίων και τα Σερζιανά και λίγο πριν οι τελευταίες αχτίδες του ήλιου αποχαιρετίσουν τις κορυφές των βουνών φτάσαμε στον προορισμό μας. Ο μυθικός Αχέροντας έρρεε αθόρυβα με τα ελάχιστα νερά του μέσα στο φαράγγι που το μούχρωμα το έκανε περισσότερο εντυπωσιακό και τρομακτικό. Τα λίγα ψάρια αναδεύτηκαν όταν το πετραδάκι που έριξα τάραξε τα ήσυχα νερά. Η νύχτα έπεσε και η μόνη σύντομη στάση που κάναμε ήταν στη γέφυρα στο μύλο του Σκούρα για να δουν οι φίλοι μου το μεταλλικό καλάθι που χρησίμευε στο παρελθόν για το πέρασμα του ποταμού.
Έχοντας ζήσει μια ξεχωριστή Κυριακή επιστρέψαμε στη βάση μας γεμάτοι ευχάριστες εντυπώσεις από την ημερήσια εκδρομή