Οδοιπορικό της Offsite στην Αμμόχωστο 43 χρόνια μετά την κατάληψη της (φωτογραφίες)

Αμμόχωστος: Μια παλιά αγαπημένη σε ξένη αγκαλιά
του Τάσου Αναστάση
Ένα κυπαρίσσι φύτρωσε στη μπροστινή βεράντα, εκέι που ο πατέρας μου κάθονταν τα καλοκαίρια και ζάχευε τα περαστικά αυτοκίνητα στο δρόμο Δερύνειας - Αμμοχώστου. Η μάνα μου μας έβαζε λεμονάδες και εμείς που μόλις είχαμε ξεκαβαλίσει τα ποδήλατα που έκαναν χιλιόμετρα τα καλοκαίρια στα στενά του κέντρου της Αμμόχωστου, τις καταπίναμε με λαχτάρα. Τα ποδήλατα δεν χωρούσαν στις βαλίτσες. Έπρεπε να τα αφήσουμε πίσω. Όπως πολλά πράγματα άλλωστε. Μας φόρτωσαν στα αυτοκίνητα. Μην ανησυχείτε θα επιστρέψουμε σε λίγες μέρες, είπαν.

Αυτή είναι μία από τις χιλιάδες ιστορίες που όλοι κατά καιρούς ακούσαμε για την Αμμόχωστο, που δεν γνωρίσαμε ποτέ, αλλά μέσα από τις ιστορίες των οικείων μας, ταξιδέψαμε και εμείς στη Βασιλεύουσα και είδαμε με τα μάτια τους αυτό που η Αμμόχωστος ήταν. Ένα στολίδι.

Αμμόχωστος: 43 χρόνια μετά

Οι ιστορίες που ακροβατούν στα όρια της λήθης, χιλιάδες. Η πόλη της ξανθιάς αμμουδιάς και του γαλάζιου κύματος,του πνεύματος και της ψυχαγωγίας, στέκει τεσσερις δεκαετίες μόνη προσμένοντας τους κατοίκους της να της δώσουν και πάλι ζωή.

Ταξιδέψαμε λοιπόν μέχρι την Αμμόχωστο, σε μια προσπάθεια να παντρέψουμε τις ιστορίες που ακούσαμε με τις εικόνες του σήμερα. Σε μία απελπισμένη προσπάθεια να ζωντανέψουμε τις αναμνήσεις και τις ιστορίες των γονιών μας και να τις κρατήσουμε ζωντανές.

Οδοιπορικό στην Αμμόχωστο.

Η άλλοτε «γαλλική Ριβιέρα της Μεσογείου» εγκαταλελειμμένη και ερειπωμένη δεν θυμίζει σε τίποτα την θρυλική Αμμόχωστο με τους χιλιάδες επισκέπτες. Τα ξενοδοχεία στέκονται σε απόσταση αναπνοής δίνοντας σάρκα και οστά στο χαρακτηρισμό «πόλη φάντασμα».

Η διάσημη θάλασσα της Αμμόχωστου όπου χιλιάδες τουρίστες και Κύπριοι λούζονταν σήμερα αντικατοπτρίζει τις φιγούρες σκελετωμένων ξενοδοχείων.

Περπατώντας κατά μήκος του συρμάτινου φράχτη, τα πάντα προκαλούν ένα αίσθημα μοναξιάς. Σε απόσταση αναπνοής εκατοντάδες σπίτια πίσω από τον συρμάτινο φράχτη της ντροπής.

Σπίτια που κάποτε έσφιζαν από φωνές και ζωή σήμερα στέκουν λεηλατημένα με τους κατοίκους τους να τα βλέπουν σε απόσταση αναπνοής.

Γειτονιές και αλάνες αφέθηκαν στην αγριότητα του χρόνου.

Πίσω από φράκτες και συρματοπλέγματα ο χρόνος πάγωσε. Συνθήματα ακόμα είναι ευδιάκριτα στους τοίχους σπιτιών.

Η εκκλησία της Αγίας Τριάδας, ένα από τα ομορφότερα κτίσματα της Αμμοχώστου, σχεδόν ετοιμόρροπη

Μια βαλίτσα σε ένα παραθυρο. Κάποιος την ετοίμαζε βιαστικά το πρωί της 14ης Αυγούστου. Δυο αλλαξιές ρούχα, τον χρυσό σταυρό κειμήλιο της οικογένειας, τις φωτογραφίες των παιδιών και ένα κλαρί γεράνι από την αυλή. Δεν πρόλαβε. Τα αεροπλάνα με την κόκκινη σημαία έκαναν μια χαμηλή πτήση πάνω από το σπίτι. Μια έκρηξη. Βγαίνει έξω να δει τι έγινε. Καπνός ναι βγαίνει από τα ξενοδοχεία. Τα αεροπλάνα επιστρέφουν, δεν προλαβαίνει να επιστρέψει για τη βαλίτσα Φεύγει μαζί με την οικογένεια του να γλιτώσει. Η βαλίτσα εκεί για 43 χρόνια, στο παράθυρο να προσμένει αυτόν που την ετοίμαζε.

Φεύγοντας, ο ουρανός που ήδη ντύθηκε στα χρώματα της μοναξιάς της πόλης, προκαλεί μελαγχολία. Αγναντεύοντας την από μακριά τα μάτια σου σε ξεγελάνε. Μικρές σκιές γεννιούνται την ώρα του δειλινού και περιπλανώνται στη πόλη, κολυμπάνε στη θάλασσα και γεμίζουν τον παραλιακό δρόμο. Οι μορφές σβήνουν με το τελευταίο φως της ημέρας και η πόλη «σαν μια παλιά αγαπημένη, κοιμάται σε ξένη αγκαλιά».