Εδώ Πολυτεχνείο;

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του

Ξεκίνησε τη μέρα του κάπως κακόκεφος. Ο καφές ήταν πικρός, σκέτη στάχτη. Και αυτό το πρωινό, με τον ήλιο που όλο διστάζει μες στην καρδιά του φθινοπώρου. Έχει μπροστά του ολόκληρο ταξίδι. Με υπόγειους, λεωφορεία από κατάμεστες αφετηρίες, επιπλήξεις, τρυφερά φλερτ στο τηλέφωνο, ένα ραντεβού που ξανά θα τ΄αμελήσει. Είναι τόσα πολλά ίδια πράγματα αυτή η μέρα που ξεκίνησε, ώστε η διάθεσή του γίνεται ολοένα και χειρότερη. Φταίει εκείνο τ΄όνειρο που τον κράτησε όλη τη νύχτα ξύπνιο. Στάθηκε μπροστά από την είσοδο του Πολυτεχνείου. Επιθεώρησε διακριτικά τα κιγκλιδώματα, χαμογέλασε στους νεαρούς που μελετούσαν απερίσπαστοι στα σκαλιά της παλιάς σχολής. Όλα ήταν στη θέση τους. Ούτε τανκς, ούτε ένστολοι και σημάδια αίμα στο πεζοδρόμιο. Ένα παλιό ραδιόφωνο πεταμένο λίγο πιο πέρα τον τάραξε. Λες, όλα αυτά τα σήματα στ΄όνειρό του να υπήρξαν στ΄αλήθεια; Ο πλανόδιος που φόρτωσε τα παλιά σίδερα ήρθε σαν ανακούφιση στην αγωνία του. Το ραδιόφωνο πήρε το δρόμο του. Θα προστεθεί στα σκουπίδια του αιώνα και τέλος. Μια ομάδα απεργών του τεχνικού κλάδου πέρασαν την Πατησίων και χάθηκαν. Τα συνθήματά τους δονούσαν τον αέρα για μια στιγμή και τον έκαναν να νιώσει άβολα. Όμως όλα μες στην πόλη πνίγονται στους θορύβους και τη μικροπρέπεια. Κάπως του ΄φτιαξε το κέφι αυτή η σκέψη του. Η επιθεώρηση είναι επιθεώρηση, αποφάσισε και ανηφόρισε τον ευρύχωρο πεζόδρομο στα ύφαλα της σχολής. Στην πάνω γωνία ταράχτηκε ξανά. Ένα κλιμάκιο της τροχαίας Αθηνών ασκούσε διαρκώς ελέγχους στα δίτροχα. Άδεια, δίπλωμα, ασφάλεια. Τώρα πια δεν ζητούν φρονήματα. Τέτοια πράγματα τα διαβάζουν στα ρούχα, το φέρσιμο, το μήκος της γενειάδας. Η χριστιανική Ελλάς χάνει στην αποτελεσματικότητα μα κερδίζει διαρκώς σε μεγαλείο και μήκος. Ένας απ΄εκείνους τους αγαθοδαίμονες που περιδιαβαίνουν την πόλη είχε πέσει στα χέρια των ανδρών της ασφαλείας. Μ΄αυτή ήταν αυτούσια μια σκηνή βγαλμένη απ΄τ΄όνειρό του, σκέφτηκε και το ΄βαλε στα πόδια. Οι ένστολοι τον υποπτεύθηκαν, οχήματα και πεζοί άνδρες τον κύκλωσαν και εκεί στην οδό Πατησίων, ενώπιον των νεαρών σπουδαστών συνελήφθη. Του χρεώθηκε αντίσταση κατά της αρχής. Η ποινή του επρόκειτο να μεγαλώσει. Όμως δικό του μέλημα, ακόμη και σ΄αυτήν την κατάσταση υπήρξε εκείνο τ΄όνειρο, αυτή η μικρή δυστυχία που στοίχειωσε τη νύχτα του. Τον κρατούν στην άκρη του δρόμου. Κάθε τόσο τον ρωτούν για την καταγωγή του, του προσφέρουν τσιγάρο, εκείνος αρνείται. Μοιάζουν με πίνακα του Τριανταφυλλίδη από μια Αθήνα κάπως παλιά και νεοκλασσική, έτσι όπως κρατιούνται κοντά .Τα ογκώδη τρόλεϋ που όσο ζω θα τ΄αγαπώ εξαιτίας μιας Κατερίνας, περνούν αργά, περήφανα. Φέρουν μικρές πλαστικές σημαίες στους καθρέφτες και τον προορισμό τους. Το όχημα υπ΄αριθμό 14 σταθμεύει κάπως περισσότερο απ΄τ΄άλλα οχήματα. Εκεί λένε γράφτηκε ένα κομμάτι της νεοελληνικής προσφυγικής ιστορίας. Ένας κύριος, κοντά στα τριάντα, βαλμένος ανυπόφορα ανάμεσα στο αγελαίο πλήθος ρώτησε γεμάτος αγωνία. Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο; Οι άλλοι, θες από ντροπή για τον πανικό του που κάθε άλλο παρά ταίριαζε στο φύλο του, θες από αδυναμία να χρησιμοποιούν τους υπερσυντέλικους χρόνους παρέμειναν σιωπηλοί. Ο συλληφθείς που ως τότε περίμενε στωικά τη μοίρα του θέλησε να του φωνάξει, να του πει πως ναι, εδώ βρίσκεται το Πολυτεχνείο. Ορίστε, όσα με βασάνισαν ήταν όλα ψέμματα. Θα πληρώσω τούτη την ευτυχία με την ελευθερία μου, όμως είναι μια παρηγοριά να γνωρίζεις πως από σένα κανείς δεν περιμένει τίποτε.

Αποχαιρέτησε την πόλη, μαζί μ΄άλλους μεταφέρονται στο μεταγωγών. Όσο μερημεριάζει φοβάται πως τ΄όνειρο ίσως και να΄ταν αληθινό. Ίσως μες σ΄αυτόν τον μικρό, τον μέγα κόσμο που πάλι απ΄το τίποτε αναδύθηκε αυτές τις μέρες, να μπορεί να γεννήσει η ιστορία τους μύθους της, ν΄απαιτήσει από εμάς εκείνον τον ειδικό φόρο…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ »